Κρέμασμα....

Μετά από τρείς έντονες, για διάφορους λόγους ημέρες, ξύπνησα σήμερα με διάθεση να χουζουρέψω, αλλά δε μου "βγήκε". Ανοίγωντας το παντζούρι, αντίκρυσα ένα μουντό ουρανό και μια βροχή να κατρακυλάει από τα σύννεφα και να συναντάει την απόγνωσή μου... Έτσι, έβαλα στο Winamp το album "Forever Automn" από Lake of Tears, αν και η άνοιξη είναι στο μεταίχμιο της εναλλαγής της με το χειμώνα....Το album αυτό είναι καταπληκτικά απλό και λιτό σε σημείο να νομίζει κανείς ότι το έγραψε 12χρονο παιδάκι! Αλλά παράλληλα είναι τόσο γεμάτο, τόσο καθαρό και ευθυτενές που απλά με καθηλώνει.

Το λοιπόν, περιμένω και το τηλέφωνο να χτυπήσει, να ακούσω κανένα καλό νέο, αλλά το άκαρδο δεν μου κάνει το χατήρι...Έμεινα να το κοιτάω βουβός και η ώρα φαίνεται να έχει σταματήσει. Βεβαίως, κατά το λαό " Ο πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται" , εγώ θα γλίτωνα; Τα μαλλιά μου στην περίπτωσή μου είναι το γράψιμο και η εξωτερίκευση (κωδικοποιημένη πάντα) των συναισθημάτων μου...

Αυτά, σταματάω γιατί το κείμενο έγινε πολύ άναρχο, κυριεύει τις σκέψεις μου και με οδηγεί μόνο του... Θα τα ξαναπούμε, λίαν συντόμως.... Εις ανώτερα :)

Τάσος