Με τα χέρια στις τσέπες...

Καλησπέρα,

Δε θα αναλωθώ σε συγχαρητήρια και άλλους διθυράμβους για την εθνική μπασκετ. Είναι δεδομένα. Είναι το μέγιστο σκαλί στον παγκόσμιο ομαδικό αθλητισμό που κατακτήσαμε ποτέ. Θα ήθελα όμως να σχολιάσω το σαφές μειονέκτημα-πλεονέκτημα αυτής της ομάδας: Την απουσία του σούπερ σταρ.

Και εξηγώ: Η ομάδα αυτή στηρίζεται καλώς η κακώς στο σύνολο και μόνο σε αυτό. Στηρίζεται σε 12 ισάξιούς (όχι ισότιμους) παίκτες-εργάτες που ακολουθούν κατά γράμμα τον προπονητή τους και τις τακτικές τους. Έχουν καταλάβει ότι ο καθένας μόνος του θα σπάσει κάτω από το βάρος των απαιτήσεων, έτσι έχουν συστρατευτεί όλοι υπό την αιγίδα των Γιαννάκη-Κακιούση. Τα αποτελέσματα είναι αξιοζήλευτα: Ασφυκτική άμυνα, δουλεμένη επίθεση και όλα βαίνουν καλώς.

Όταν όμως οι αυτοματισμοί δεν βγαίνουν; Όταν η άμυνα δεν τραβάει και στην επίθεση η μπάλα μαγνητίζεται από το σίδερο, αντί για το δικτάκι; Εδώ έχουμε πρόβλημα. Γιατί δεν υπάρχει αυτός που θα υψώσει το ανάστημά του, αυτός που θα πάρει 5-10 επιθέσεις και θα βάλει καλάθια έστω και αν τον μαρκάρει και όλη η αντίπαλη δωδεκάδα. Η υπέρμετρη ομαδικότητα ή η έλλειψη του «μαγικού» ταλέντου (γιατί γενικότερα η ομάδα σφύζει από ταλέντο) δεν μας έχουν επιτρέψει την πολυτέλεια ενός τέτοιου παίκτη. Και φάνηκε έντονα εχτές. Το ίδιο έγινε και με τη Γαλλία πέρισυ, αλλά οι Γάλλοι δεν έχουν την κλάση των Ισπανών.

Η εθνική ομάδα μπάσκετ είναι μια μηχανή. Καλοστημένη, λαδωμένη, έτοιμη για υπέρ-παραγωγή. Όταν όλα τα γρανάζια πάνε ρολόι, τότε έχουμε αποτέλεσμα. Όταν όμως κάποια γρανάζια ρετάρουν, δεν έχουμε τον μάστορα, αυτόν που θα αφήσει τη μηχανή και θα κάνει τη δουλειά χειρονακτικά, για να μην πάει στράφι όλη η προηγούμενη παραγωγή.

Σε αυτή την εθνική, οι επιλογές έχουν γίνει. Καλώς ή κακώς αυτό είναι το παιχνίδι μας. Και με το υπάρχων υλικό, αποδίδει τα μέγιστα. Έτυχε το κακό παιχνίδι να γίνει στον τελικό. Και έτυχε ο Γκάλης να έχει μεγαλώσει πολύ. Δεν είναι θέμα λάθος επιλογών, είναι θέμα σωστών επιλογών και στρατηγικής. Τα εύσημα σε όλους. Η συνέχεια σε αυτό το επίπεδο είναι δεδομένη και όχι ένα στοίχημα. Στον επόμενο τελικό, θα είμαστε πιο δυνατοί.

PS. Δε χαλάστηκα τόσο που χάσαμε, αλλά που χάσαμε με τα χέρια στις τσέπες....