Κρέμασμα....

Μετά από τρείς έντονες, για διάφορους λόγους ημέρες, ξύπνησα σήμερα με διάθεση να χουζουρέψω, αλλά δε μου "βγήκε". Ανοίγωντας το παντζούρι, αντίκρυσα ένα μουντό ουρανό και μια βροχή να κατρακυλάει από τα σύννεφα και να συναντάει την απόγνωσή μου... Έτσι, έβαλα στο Winamp το album "Forever Automn" από Lake of Tears, αν και η άνοιξη είναι στο μεταίχμιο της εναλλαγής της με το χειμώνα....Το album αυτό είναι καταπληκτικά απλό και λιτό σε σημείο να νομίζει κανείς ότι το έγραψε 12χρονο παιδάκι! Αλλά παράλληλα είναι τόσο γεμάτο, τόσο καθαρό και ευθυτενές που απλά με καθηλώνει.

Το λοιπόν, περιμένω και το τηλέφωνο να χτυπήσει, να ακούσω κανένα καλό νέο, αλλά το άκαρδο δεν μου κάνει το χατήρι...Έμεινα να το κοιτάω βουβός και η ώρα φαίνεται να έχει σταματήσει. Βεβαίως, κατά το λαό " Ο πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται" , εγώ θα γλίτωνα; Τα μαλλιά μου στην περίπτωσή μου είναι το γράψιμο και η εξωτερίκευση (κωδικοποιημένη πάντα) των συναισθημάτων μου...

Αυτά, σταματάω γιατί το κείμενο έγινε πολύ άναρχο, κυριεύει τις σκέψεις μου και με οδηγεί μόνο του... Θα τα ξαναπούμε, λίαν συντόμως.... Εις ανώτερα :)

Τάσος

Feel like blogging.....

...Στο Winamp παίζει Antimatter, κοινώς project by Anathema, Φιλανδική πεσιμιστική διάθεση και όλα καλά... Μόλις γύρισα από μια τσάρκα και αράζω, ενώ έπρεπε να κάνω εργασία. Με έπιασε το πάθος όπως επέστρεφα και κοίταζα τον ουρανό. Είναι υπέροχο να ζεις σε μέρος όπου δεν υπάρχει ηλεκτρικό φως στους κοινόχρηστους χώρους! Ο βραδινός ουρανός με τα αστέρια του είναι μαγευτικός και αξίζει να περπατάς με το κεφάλι ψηλά, έστω και με κίνδυνο να βρεθείς σε καμιά τρύπα, ότι έπαθε ο Αρχιμήδης αν δε κάνω λάθος...

Είναι περίεργο να προσπαθείς να ζεις σε καταστάσεις των οποίων τα δεδομένα αλλάζουν εν ριπή οφθαλμού. Είναι αδύνατο να συντονιστείς με το ρολόι της ζωης και πάντα φτάνεις στο +5....Α, διάβασα και μια έρευνα κάποιων ψυχολόγων που υποστηρίζουν ότι τις δύσκολες αποφάσεις πρέπει να τις λαμβάνεις με την "καρδιά'' και όχι με το μυαλό, γιατί το ασυνείδητο μπορεί να επεξεργαστεί μεγαλύτερο αριθμό δεδομένων και πολύ πιο γρήγορα από το συνειδητό. Μάλιστα οι άνθρωποι που αποφασίζουν κατά αυτό τον τρόπο, δηλαδή δίχως να σκέφτονται και πολύ, παρουσιάζονται πολύ πιο ευτυχισμένοι από τους σκεπτόμενους σχετικά με τις επιλογές τους.

Ανήκοντας στους δεύτερους, τους "σκεπτόμενους" ντε, προσυπογράφω ότι είμαστε πολύ πιο μίζεροι αναλύοντας τα πάντα. Από την άλλη όμως, η ηδονή αυτή του ελέγχου και του υπολογισμού, σου δίνει μία άλλη προοπτική της ζωής. Κατανοείς κάποια πράματα σε μεγαλύτερο βάθος, χάνοντας πολλές φορές την ουσία (όσο αντιφατικό και αν ακούγεται αυτό), και ορίζεις εσύ ο ίδιος τα όρια της ευτυχίας σου. Αντιδράς ουσιαστικά σε αυτό το εύκολο που σου προσφέρεται. Γιατί είμαι πεπεισμένος, ότι μπορεί κανείς να ηδονιστεί εύκολα από κάτι το οποίο το κάνει από παρόρμηση (και εγώ σε αυτούς) αλλά η ολοκλήρωση μιας συνειδητής επιλογής, ολοκληρώνει διαφορετικά το εγώ.

Αν συνδυάσουμε την ταχύτητα της ζωής που ανέφερα παραπάνω και τα αποτελέσματα της έρευνας, θα έλεγα ότι ένας από τους λόγους που πολλοί προτιμούν να μην το "ψάχνουν" πολλοί, είναι αυτό το άγχος. Η κούραση της σκέψης είναι βαρύτερη και πιο αποκαρδιωτική από αυτήν του καθαυτού έργου. Και σας προτρέπω, αρχίστε να σκέφτεστε, να δημιουργείται καινούρια νοητικά μονοπάτια. Μέσα σε αυτά, ακόμα και η παρόρμηση, φαντάζει σαν κάτι το μαγικό, το πρωτόγονο, παίρνοντας άλλη αξία. Διορθώστε με αν κάνω λάθος, και συγνώμη για την έπαρση μου, αλλά νομίζω ότι ζούμε την εποχή της ηλιθιότητας και μόνο η το καράβι της σκέψης μας θα μας κάνει να ταξιδέψουμε στον κόσμο του ιδεατού.

Καλή δύναμη, θα μας χρειαστεί.... Τάσος.

Κάψιμο το Φοιτητικον.

Είσαι φοιτητής....Ωραία....Είναι περίοδος εξεταστικής...Τέλεια (μλκα δλδ)...έχεις υποχρέωση να διαβάσεις, να κάνεις εργασίες, να δουλέψεις (γιατί είσαι και καλά ανεξάρτητος) και τα μύρια όσα. Παραπονιέσαι διότι ο χρόνος δεν σου φτάνει και χρειάζεσαι την μέρα 28ωρη....Θαυμάσια...Τώρα, πως τα καταφέρνεις να χωρέσεις στο πρόγραμμά σου ένα βαρβάτο ξενύχτι, με χορό, ποτό, γυναίκες* και γενικώς όλες τις δυνατές κρεπάλες, παραμένει ακόμα ανεξήγητο. Πως ξαφνικά ο χρόνος επιμηκύνεται και απειρίζεται σε σημείο να προλαβαίνεις τα πάντα...Είναι τελικά η ψευδαίσθηση του αλκοόλ ή μήπως η απελευθέρωση από το άγχος που σε έκανε να νομίζεις ότι δε προλαβαίνεις; Μήπως είναι η παρόρμηση αυτή να προλάβεις τα πάντα όσο διαρκεί αυτή η μικρή περίοδος της ζωής σου; Μήπως νιώθεις τις υποχρεώσεις να τρέχουν και να πλησιάζουν (μεγάλωσες ρεεεεε, ξύπνα) και επαναστατείς με τον μοναδικό τρόπο που σου έχει απομείνει...Ή τελικά μήπως αυτό που σου κερνάνε κάθε βράδυ είναι ένας παλιμπαιδισμός ο οποίος διαγράφεται καθαρά στο πρόσωπο του κοριτσιού που κάθεται απέναντι και φαίνεται ότι μόλις έχει κλέισει τα 20; Ότι και να είναι, αφήνει μία αίσθηση κάθαρσης το πρωί (και έναν πονοκέφαλο) που σε κάνει να χρειάζεσαι αφενός ύπνο και αφετέρου αναδιάρθρωση των σκέψεών σου....και το γ*******νο το ρολόι τρέχει σαν τον Κεντέρη με βελτιωμένα αναβολικά....και ο διπλανός είχε την έμπνευση να ακούσει στις 10 το πρωί ολόκληρο το ''Με λένε Πόπη" του Πανούση, τη συναυλία, στη διαπασών και μου έκοψε τα ονειρα...... Είμαι φοιτητής και είναι περίοδος εξεταστικής.... ΩΡΑΙΑ!



*no offence baby...:)

Καλημέρα

Καλημέρα μου....Μετά από μια "άγρια" νυχτα στο Mistral Bar, οφειλουμε να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων! Είναι δύσκολα τα γράμματα, που λέει και κάποιος γνωστός μου...Τελος πάντων, υπάρχει φως στο τούνελ και θα το αγγίξουμε ακόμα και αν τυφλωθούμε...

Χώσιμο

Τώρα χώσιμο για την εργασία Μουστακη.... Ανάθεμα αν ήξερα τι θα κάνω, αλλά πρέπει να το κάνω.....Hail to Nick Vordos ( Βορδός) για την αποστολή της εργασίας του...Νικολάκη, δεν σε πειράζει αν "δανειστώ" μερικά στοιχεία ε???? Βουρ....

1η και Καλή

1ο postaki.....Ας είναι καλά ο Σιμος (simandthecity) για την ιδέα που μου έδωσε ...... Τελικά το ταξίδι στην Αθήνα, ήταν κάτι παραπάνω από ένα συνέδριο :)